Ten dzień III

Wreszcie nadszedł - dzisiaj wykonamy Pasję wg Św.Mateusza BWV 244 Jana Sebastiana Bacha. Ten koncert miał się odbyć dwa lata temu... Miniony czas zmienił nas i cały świat, a tylko ona - muzyka, pozostała niezmienna. I już za moment, wieczorem poniesie mnie gdzieś na swoich skrzydłach... Fragment finałowy - Wir setzen uns mit Tränen nider und rufen dir / Siedzimy we łzach i wołamy do ciebie / Collegium Vocale Gent pod dyrekcją Phillippe Herreweghe PS Widzę, że blogger też jest inny i nie umiem sobie poradzić. Post wygląda nie tak, jakbym chciała, więc przepraszam wszystkich, którzy może (?) jeszcze tutaj zaglądają...

Requiem

         Już za kilka godzin koncert. Wielomiesięczna przerwa dała mi się we znaki, tęsknota za muzykowaniem przewijała się w codziennych zmaganiach i brak mi było tego oddechu, bardzo brak.   Radość z powrotu do śpiewania i właśnie z tym utworem - moim ukochanym mozartowskim Requiem, w którym znam na pamięć nieomal każdą nutę, przeplata się ze smutkiem, że to tak wygląda. Dziwnie, nienormalnie i złowieszczo. Widownia straszyć będzie pustymi, oklejonymi miejscami, a emocje słuchaczy pozostaną ukryte, pod maskami.

Towarzyszy mi nieodparte poczucie, że ten koncert to jest symboliczne pożegnanie - Requiem - dla nas, dla świata, który znamy i który właśnie powoli i nieuchronnie odchodzi.

 

 

 

Ten dzień II

Ten dzień miał być zupełnie inny. Za kilka godzin miałam stanąć na scenie, aby z ogromnym wzruszeniem wykonać Pasję wg św. Mateusza BWV 244 Jana Sebastiana Bacha.
Stało się inaczej, ale nie jestem smutna, bo czymże jest ten jeden koncert w obliczu tego, co dzieje się w ostatnich tygodniach. Mierzymy się z zadaniami jakich nikt się nie spodziewał i nasz świat niewątpliwie już nigdy nie będzie taki, jaki był.

A jednak nie odkładam nut, śpiewam dalej, bo wierzę, że ten koncert, który byłby spełnieniem marzeń nie tylko moich, kiedyś się odbędzie.


Fragment rozpoczynający Pasję - Kommt, ihr Töchter, helft mir klagen / Chodźcie córki, pomóc mi opłakiwać -  w wykonaniu Collegium Vocale Gent, dyryguje Philipp Herreweghe

Harmonia

Nieuchronnie nastał czas podsumowań. Siłą rzeczy zastanawiamy się nad tym, co spotkało nas w tym kończącym się roku i co też przyniesie kolejny.
Gdybym miała jednym słowem określić to jak przebiegł mój 2019-ty, to myślę, że najbardziej odpowiednie byłoby - harmonia.
Pomimo różnych zdarzeń nieprzyjemnych, pomimo okoliczności zewnętrznych, które dotyczą nas wszystkich i nie można nigdzie przed nimi uciec, to w zasadzie ten rok przebiegł w naszym stadzie harmonijnie. Poukładały się różne sprawy w domu i w zagrodzie. Nie wszystkie oczywiście, generalnie jednak kończę ten rok z poczuciem harmonii właśnie.
Czego Wam drodzy zaglądający tutaj Czytelnicy życzę. I niech ten 2020 przyniesie dużo radości, niech spełnią się marzenia, zrealizują zamierzenia, a zdrowie dopisuje.   Do siego roku !

No to jestem...

czekałaś ? Wiem, że tak. Postanowiłam być taka całkiem normalna. Trochę ciepła, trochę chłodna i nieco zamglona, trochę przymrożę, ale i podleję. Zawieję też tylko trochę, tak akurat, żeby nie było, że zapomniałam o koledze wietrze. Rzucę kolorami, a potem spłowieję, zabiorę ptaki, ale przyprowadzę inne. Tak lubisz, prawda ?  Dlaczego więc nic nie piszesz o mnie ? No to co, że już wszędzie napisali. Przecież ja i tak dla każdego jestem inna.  Pokaż może chociaż parę zdjęć, bo w przyszłym roku na pewno przyjdę odmieniona. I zapomnisz jaka byłam teraz.

     

Maj ... i po maju

Wyczekiwany z utęsknieniem, piękny i zawsze inny, tegoroczny przyniósł wiele emocji i upragnione deszcze. W naszym wybitnie suchym leśnym zakątku majowe mżawki i ulewy wreszcie napoiły łąki do syta. Cieszy oko soczysta zieleń traw, bujnych i gęstych. Już nie pamiętam kiedy ostatnio widziałam  taką obfitość, z roku na rok tylko przybywało suchych połaci, a trawa rosła rachityczna i niewysoka. 

Wreszcie jest co kosić, choć to dość dziwnie brzmi ...

A i schować się też można ...

 

Dla porównania - 11.06.2018 to samo miejsce

Wiosna toczyła się swoim torem i bardzo pracowicie.
Z końcem kwietnia i w maju okociło się pięć kóz. Wynik - siedem koźląt, Pepsi, Berta i Emilia po jednej kózce, Bella - dwie kózki, tylko Pipsi się wyłamała i obdarowała nas koziołkami.
Jest jeszcze Petra, która ma termin 7 czerwca. Mam nadzieję, że pójdzie tak jak u innych - szybko i bez kłopotów. Oczywiście na początku trzeba pilnować jedynaczek, które zwykle piją tylko z jednej strony, drugą pozostawiając nam do dojenia. Ale w końcu i o to chodzi - o to wyczekane mleko !

Kwietnioki - Elka, Bernadeta i dwa białasy - Max  i Moritz

i Majoki ...

... jeszcze bezimienne

Poza tym, żeby nie było mi zbyt nudno, to w ostatnim tygodniu maja miałam wizytę Szwedów z firmy, z którą współpracujemy, a na dokładkę wystawialiśmy operę w Filharmonii.
A ogród też nie czekał. Wymęczyłam go w wolnych chwilach, a rezultaty pokażę w kolejnym wpisie. Najważniejsze, że wreszcie zorganizowałam pomidorom porządne miejsce, myślę, że takie upalne, suche lato jak ubiegłoroczne chyba się nie powtórzy, poza tym zawsze im lepiej pod dachem, choćby foliowym. Prawdziwa szklarnia w planach, nie wiem jeszcze jak bliskich.

 

16 kwietnia pożegnaliśmy się z naszą 15 letnią Birką. Nie chciałam tak szybko nowego psa, jednak Senta wpadła w taką depresję, że trzeba było na gwałt szukać jej towarzystwa. No i jest. 

Cześć, jestem Terry, bo podobno mam w sobie coś z teriera...

A Senta zawsze wydawała mi się niezbyt duża :)

 

 

Teraz przyszedł czas na delektowanie się czerwcem z jego długimi wieczorami, śpiewem ptaków, mnóstwem kolorów i zapachów.  I już nie takim pracowitym !

Drozd - śpiewak wybitny

PS
Petra dzisiaj rano przywitała nas świeżutkimi koźlętami. Bezproblemowo. Hurra !  

Dzisiaj - G.B. Pergolesi

      Giovanni Battista Pergolesi to włoski kompozytor epoki baroku, który żył tylko 26 lat, a całe jego krótkie istnienie naznaczone było cierpieniem. Kilka dni przed śmiercią ukończył  swoje wiekopomne dzieło - Stabat Mater. 

     Dwieście pięćdziesiąt  lat później pewna studentka usłyszała gdzieś fragment tego utworu - Stabat Mater dolorosa ( Stała Matka bolejąca).
Odtąd nic nie było takie jak przedtem. Dźwięki poruszyły zapomniane i ukryte głęboko struny, już nie wystarczały skądinąd świetnie opracowane standardy jazzowe, będące specjalnością akademickiego chóru, w którym śpiewała.
Trzeba było pójść dalej, inną drogą, podążyć za muzyką, która wyszła spod pióra umierającego geniusza.

Dzisiaj wieczorem koncert, wykonamy Stabat Mater. To, które niegdyś zmieniło moje życie.  

 Część pierwsza - "Stabat Mater dolorosa" w interpretacji doskonałej i najbliższej memu sercu -
Philippe Jaroussky i Julia Lezhneva wraz z I Barocchisti - dyryguje Diego Fasolis.

PS
Giovanni Battista i ja urodziliśmy się tego samego dnia - 4 stycznia.