Ogród - ewolucje

 

Dzień za dniem mija - zbyt szybko, niezauważalnie. Trudno nadążyć, zebrać myśli i napisać coś w miarę sensownego a potrzebnego przecież, chociażby po to, by zostawić ślad, zatrzymać chwilę, stan ducha, sytuację, moment z życia. W połączeniu z obrazem staje się zapisem ku pamięci. Ważnym lub mniej, ale utrwalonym na zawsze (?).
W poszukiwaniu tematu przeglądałam zdjęcia. I sięgnąwszy do tych wcześniejszych dokładnie widzę, jak diametralnie zmieniam -y przestrzeń wokół.  Przykład obecnie mi najbliższy - ogród, a raczej to miejsce, w którym powstaje, bo do ogrodu jeszcze długa droga.
A było tak:
                                                                   2008

 Początek budowy - łąka jeszcze całkiem dzika, niekoszona kilkadziesiąt lat.

                                                                               2009

                                                                  
                                                                             2010
 

                                                             

Wiosna 2010

Zmiany koncepcji - normalka u nas - szambo powstało w efekcie zupełnie inne, a elementy betonowe przeniesione zostały na łąkę obok koziarni i tam pełnią rolę placu zabaw. Część została...


                                                                            2013

2011 - 2013 przerwa w budowie, jedynie koziołki zadowolone

                                                                               2015
Mieszkamy od Wigilii 2014, łąka obok domu ogrodzona wcześniej w czasie budowy, teraz nadal służy koziołkom za pastwisko.

2016

W kwietniu stanęły skrzynie na warzywnik. Oczywiście czasu zabrakło na: podbicie skrzyń od dołu siatką, wyłożenie folią od wewnątrz i konserwację. Pomimo tego coś w nich wyrosło.

                                                                          2017
W sprawie ogrodu coś drgnęło. Chociaż szło jak po grudzie i w totalnym chaosie, który dominował zwłaszcza w przypadku szklarni.

Szklarnia z poliwęglanu to jeden z moich głupszych pomysłów w życiu.

Kupiłam szklarnię już w marcu i przez miesiąc usiłowałam zmusić męża, aby zajął się tematem czyli - zrobił podmurówkę. Nie dało się. Wobec czego w kwietniu posadziłam pomidory w starej, przeznaczonej do rozbiórki. W ostatnim możliwym momencie zaczęliśmy składać nową, z nadzieją, że POTEM ją się przymocuje do podłoża wg pomysłów różnych, wszystkich jednakowo genialnych.
POTEM czyli w poniedziałek ją zdmuchnęło.
Nie było żadnej burzy czy spektakularnej wichury, wyjechałam z domu na kilka godzin i gdy wróciłam, leżała sobie ładnie ułożona na boku. Początkowo byłam tak zła, no tak zła jak rzadko bywam. Trudno się dziwić - wszystko poszło nie tak jak chciałam, a i kasy kupa wyrzucona została w błoto, a raczej w trawę. No i wtedy runął również mój uprawowo - warzywniczy plan. Po czasie jednak myślę tak, jak mówi stare porzekadło " nie ma tego złego..."  Przede wszystkim od początku nie chciałam mieć szklarni zbyt blisko domu. Jednak tylko w miejscu, w którym zaczęliśmy ją składać, było w miarę równo. Nie zrezygnowałam też całkiem, nadal jest w planach, ale jeżeli kiedyś powstanie, to zbudowana "po mojemu".

Tam gdzie wiatr położył, przeleżała do wiosny tego roku

 Zanim zaczęliśmy stawiać szklarnię na początku maja zmobilizowałam męża do działania i porządki na łące wreszcie ruszyły.

Trzeba było wyciągnąć belki

Po skoszeniu trawy wyłoniły się całe połacie resztek drewna...

...oraz dachówek

Kiedy szklarnia stała się już historią, mąż jakby w poczuciu winy zaczął wymyślać. No i wymyślił - podwyższenie z belek, wypełnione piaskiem, na to skrzynie. Taka konstrukcja miała zostać POTEM obudowana szybami poliwęglanowymi z niedoszłej szklarni. Wyobrażając sobie jak idiotycznie miałoby to wyglądać, nie protestowałam głośno, jednak znając realia oraz tempo realizacji planów małżonka wiedziałam, że na szczęście taka budowla nigdy nie powstanie. A ten podwyższony skrzyniowy ogródek jest bardzo wygodny w obsłudze.

A wcześniej trzeba było: wyładować skrzynie, przenieść pod wiatę, pomalować, od spodu obić siatką, wyłożyć folią. Potem załadować - pierwsza warstwa to m.in. drewno wygrzebane z trawy, potem kozi obornik i na końcu ziemia. No i wreszcie finał - w skrzyniach coś rośnie.

Lipiec 2017

Szklarnia leży obrośnięta bylicą i pokrzywami - taka rabatka

Chaosu ciąg dalszy - w czerwcu spadł jak z nieba szef firmy, który od jesieni ubiegłego roku przyjeżdżał w sprawie terminu budowy stodoły. Skutkiem czego w lipcu musieliśmy zrobić fundamenty, co związane było z likwidacją starej szklarni. W samym środku sezonu. Cóż było robić - pomidory i ogórki przesadziłam  pod płot obok skrzyń. Nie wierzyłam, że przeżyją, ale dały radę.
W 2017 roku zbyt dużo się działo. Sprawy ogrodowe zeszły na plan dalszy, więc i tak sukcesem były jakiekolwiek plony.   
                                                                    2018
          

Jeszcze 2017

Kwiecień 2018

Po niemal roku ruszyliśmy - niedoszła szklarnia śpiąca na boku zmieniła miejsce. Postanowiłam na tym wyleżanym kawałku zrobić rabatę - moją pierwszą. Ach, cóż to była za radosna praca :)

Wszystkich elementów szamba nie dało się usunąć...

... zostały dwa placyki, ten z prawej jeszcze zasypany wiórami

 

 

 Już się przyzwyczaiłam do tej budowli

Placyki może kiedyś uda się zlikwidować, a może posłużą czemuś, jeszcze nie wiem...

I tak oto powoli, ale nieubłaganie zmienia się świat wokół. Małymi krokami w ciągu dziesięciu lat przeobraziliśmy ten fragment otoczenia. Często jednak zastanawiam się, czy aby na pewno jest to dobry kierunek ?